اگر به کلام درر بار ائمه هدی و ارباب عصمت کبری علیهم آلاف التحیة و الثناء  به دقت و امعان نظر، عنایت افکنیم خواهیم دید که آن امام رئوف از شکّ و تزلزل دوستانش که همه ناشى از تحیّرى است که از غیبت آن عزیز حاصل شده ، رنج مى برد ، چرا که به فرموده حضرت علىّ بن موسى الرضا (علیه السلام) : الإمام الأنیس الرفیق ، والوالد الشفیق ، والأخ الشقیق ، والاُمّ البرّة بالولد الصغیر ، مفزع العباد فی الداهیة النّاد یعنی امام؛  انیس و همراهى است رفیق و مهربان و پدرى است دلسوز ، امام آن برادرى است که چون دو نیمه سیبی است  در کنار گروه  شیعیان و چه بسا همه مسلمانان.
و امام آن مادر مهربانى است که به فرزند خُردش محبّت مى کند ، و امام پناه مردم در واقعه هولناک است .
در کلام آن حضرت باید به نیکى تدبّر نمود و آن جام لبریزِ از زلالِ وحى را با آرامى نوش جان نمود که کلام امام را فهمى از امام باید .

اکنون در محضر انوار رضوى زانوى ادب بزنیم و نظاره کنیم که چه زیبا آن حضرت پرده از رأفت امام برمى گیرد و آن برتر از معنا را به پیمانه الفاظ کیل مى کند و جانها را به تماشا مى نشاند ، نخست او را به صاحب انسى ; رفیق مانند مى کند که در انسش کوتاهى نمى ورزد و رفاقت بى ریایش مالامال از محبّت است ، دیگر باره این مقام را با تعبیرى عمیقتر به تصویر مى کشد و رأفتش را به پدرى دلسوز تشبیه مى کند که از هیچ هدایت و ارشاد دریغ نمى ورزد که قطعاً عطوفت و لطف پدر از محبّت و انس رفاقت برتر است .